Wie Apollon im Prolog dem Zuschauer (vgl. zu 19f.) teilt jetzt eine Dienerin dem Chor mit, Alkestis „ringt mit dem Tode“ (143), und berichtet anschließend von ihrem vorausgegangenen Abschied im Hause (157–195). Danach kommt sie wieder auf den bereits sehr geschwächten Zustand ihrer Herrin zu sprechen und kündigt ihren Auftritt (203–207) an. 141 Solche (mit Hilfe der Negation erzeugten) rätselartigen Formulierungen kannte Euripides aus der Philosophie (Heraklit) und der zeitgenössischen Sophistik; auf Jahrmarktsniveau versuchen in Platons Euthydemos zwei kleine Scharlatane ihr Publikum durch dergleichen zu verblüffen. Euripides benutzt sie nicht als geistreiche Pointen (die bei einer Dienerin besonders deplaziert wären), sondern um einen tatsächlichen Zwischenzustand zu bezeichnen (vgl. auch 521, ähnlich Helena 138). Den Komiker Aristophanes hat das natürlich nicht gehindert, sie als gestelzte Ausdrucksweise zu parodieren (etwa Acharner 395–400. Besucher: „Ist Euripides zu Hause?“ Türhüter: „Er ist da und nicht da, wenn du verstehst, was ich meine; er ist zwar im Hause, aber sein Geist schwebt gerade in Dichtersphären.“). Zu Admets entsprechender Formulierung vgl. zu 519–521. 144 Der Chor (Chorführer) beklagt, daß zwei so gute Menschen wie Alkestis und Admet (er ist „fromm“, wie wir im Prolog von Apollon erfahren haben) vom Unglück getroffen sind. Er lobt beide, aber sein Bedauern gilt Admet, d. h. es geht dem Chor um den Verlust, den dieser durch den Tod seiner Frau erleidet, vgl. zu 220–225. Daß der Chorführer Admet anredet, obwohl dieser nicht anwesend ist (überliefert ist „verlierst du“), ist möglich, aber im Gespräch mit der Dienerin nicht zu erwarten. Daher ist die grammatische 3. Person wahrscheinlicher. Wilamowitz übersetzte: „Der Ärmste! Hat ein solcher Mann verdient, daß solche Gattin ihm entrissen wird?“ 145 Eine Vorausdeutung auf 940, wo Admet nach der Rückkehr von der Bestattung über seine Situation als Witwer nachdenkt. Weder hier noch dort geht es um den Tausch und die Erkenntnis, er sei falsch gewesen, sondern um die Größe des Verlustes, die ihm erst nach Alkestis’ Tod wirklich klar wird. 145f. Diese Verse mit Diggle u. a. nach 149 einzufügen, hätte für sich, daß der emphatische Ausruf des Chorführers (144) dann an eine Erwähnung Admets (149) anschließt. Das ist jedoch kein hinreichender Grund für eine Umstellung; denn die überlieferte Versfolge ist an sich nicht anstößig.

Όπως ο Απόλλωνας στον πρόλογο προς το κοινό (βλ. 19στ.), ένας υπηρέτης λέει τώρα στη χορωδία ότι η Άλκηστη «παλεύει με το θάνατο». (143), και στη συνέχεια αναφέρει τον προηγούμενο αποχαιρετισμό τους Εστία (157–195). Μετά επιστρέφει στην ήδη πολύ εξασθενημένη να μιλήσει για την κατάσταση της ερωμένης της και ανακοινώνει την εμφάνισή της (203–207). 141 Τέτοιες αινιγματικές διατυπώσεις (δημιουργήθηκαν με τη βοήθεια της άρνησης). γνώριζε τον Ευριπίδη από τη φιλοσοφία (Ηράκλειτος) και τη σύγχρονη Σοφιστεία; Στον Ευθύδημο του Πλάτωνα, δύο μικρά επιχειρούν να παίξουν σε επίπεδο εκθεσιακού χώρου Οι Τσαρλατάνοι χρησιμοποιούν τέτοια πράγματα για να εκπλήξουν το κοινό τους. Ο Ευριπίδης χρησιμοποίησε όχι σαν πνευματώδεις γρατσουνιές (που είναι ιδιαίτερα άτοπες με έναν υπηρέτη θα ήταν), αλλά για να ορίσει μια πραγματική ενδιάμεση κατάσταση (πρβλ. επίσης 521, παρόμοια με την Helena 138). Το έχει βέβαια ο κωμικός Αριστοφάνης δεν εμποδίζεται να το διακωμωδήσει ως μια στιλβωμένη μορφή έκφρασης (π.χ. Acharner 395-400. Επισκέπτης: «Είναι ο Ευριπίδης στο σπίτι;» Θυρωρός: «Είναι εκεί και όχι εκεί, αν ξέρετε τι εννοώ. Είναι μέσα στο σπίτι, αλλά δικό του Το πνεύμα αυτή τη στιγμή επιπλέει σε ποιητικές σφαίρες.»). Σχετικά με την αντίστοιχη διατύπωση της Admet βλέπε 519-521.144 Η χορωδία (αρχηγός χορωδίας) παραπονιέται ότι δύο άτομα τόσο καλά όσο... Άλκηστης και Αντμέτ (είναι «ευσεβής», όπως μαθαίνουμε από τον Απόλλωνα στον πρόλογο έχουν) χτυπηθεί από ατυχία. Επαινεί και τα δύο, αλλά οι τύψεις του παραμένουν Admet, d. H. Η χορωδία ασχολείται με την απώλεια που προκάλεσε ο θάνατος υπέφερε από τη γυναίκα του, βλέπε 220–225. Ότι ο αρχηγός της χορωδίας απευθύνεται στον Αντμέτ παρόλο που δεν είναι εκεί (παραδοσιακά «χάνεις») είναι δυνατό, αλλά σε συνομιλία με τον υπηρέτη ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ. Επομένως, το γραμματικό 3ο πρόσωπο είναι πιο πιθανό. Ο Wilamowitz μετέφρασε: «Ο καημένος! Το αξίζει ένας τέτοιος άντρας; θα του αφαιρέσουν μια τέτοια γυναίκα;» 145 Μια πρόβλεψη του 940, όπου ο Admet επιστρέφει από το η κηδεία αντικατοπτρίζει την κατάστασή του ως χήρου. Ούτε εδώ ούτε εκεί πρόκειται για την ανταλλαγή και τη συνειδητοποίηση ότι ήταν λάθος, αλλά περίπου το μέγεθος της απώλειας, που του γίνεται πραγματικά σαφές μόνο μετά το θάνατο της Άλκηστης. 145στ. Αυτοί οι στίχοι με τους Diggle et al. Η εισαγωγή του μετά το 149 θα σήμαινε ότι το εμφατικό επιφώνημα του αρχηγού της χορωδίας (144) αναφέρεται στη συνέχεια σε μια αναφορά του Αντμέτ (149) συνδέει.Ωστόσο, αυτός δεν είναι επαρκής λόγος για κάτι τέτοιο μετατροπή; γιατί η παραδοσιακή ακολουθία των στίχων δεν είναι από μόνη της προσβλητική.