Die bestechendste Parallele bieten freilich die beiden Botenberichte (Tr. 900 ff., silk. 158 ff.), in denen die Vorkehrungen geschildert werden, wie Alkestis und kianeira Abschied nehmen von der Stätte ihres Wirkens. Neben der Erwähnung ler Hausaltäre (Tr. 904, Alk. 162 u. 170) stimmen die Partien darin überein, daß las Ehelager zum ansprechbaren Gegenüber wird (Tr. 920-2, Alk. 176-82). In )eilen Fällen steht der 067tai_to (Tr. 912 f., Alk. 175) im Mittelpunkt des 3eschehens; von dorther, vom Zentrum des hinterszenischen Geschehens, trägt die 3otin die Kunde von Tod bzw. Todesvorbereitung in die Szene. Da zudem das lausgesinde in den Berichten eine Rolle spielt (Tr. 908, Alk. 192-5), kommt ein )eachtliches Vergleichsmaterial auf sehr engem Raum zusammen. Dies hatte zur folge, daß mittlerweile eine Vielzahl von Vergleichen und Bewertungen beider Textabschnitte vorliegt, deren Ziel es jeweils war, zu erweisen, welche der Ver¬;ionen das Vorbild für die Gestaltung der anderen abgab, wenn überhaupt ein Ab-längigkeitsverhältnis anzunehmen ist.21I Wichtigstes Kriterium für die Beurteilung eines Dramenausschnittes sollte stets der Zusammenhang sein, der zwischen ihm und dem Dramenganzen besteht. In der Gegenüberstellung der Botenberichte haben vor allem A. Lesky auf der einen und E.R. Schwinge auf der anderen Seite dies zu leisten versucht, jedoch mit gegenteiligen Ergebnissen. Während Schwinges Darstellung die Notwendigkeit der Details als originär sophokleisch beansprucht, etwa die Erwähnung des Brautlagers und der Abschiedworte oder die schwankende, unentschlossene Haltung Deianeiras kurz vor ihrem Tode, gehen die Ausführungen Leskys in die entgegengesetzte Richtung; seine Deutung läßt die Szene im euripideischen Drama natürlicher er-scheinen als bei Sophokles, insbesondere, was die enge Bindung der abschiedneh-menden Alkestis an ihr Haus betrifft. Beiden Interpreten unterlief allerdings der Fehler, der Version, die ihrer Ansicht nach sekundär ist, Mängel anzukreiden: Zur Hausgebundenheit von Deianeira und Alkestis behauptet Schwinge:212 "Wie die Liebe zum Gatten so bildet auch das Haus - eins durch das andere bedingt - für Deianeira die Mitte ihres Lebens und hat damit in gleicher Weise Anteil an ihrem Schicksal. Daß neben dem Abschied vom Brautgemach der vom Haus steht, ist nicht verwunderlich. Erst beides zusammen bildet den folgerichtigen Abschluß des tragischen Geschehens. Genau wie Deianeira nimmt auch Alkestis im Bericht der Dienerin nicht nur Abschied vom Brautlager, sondern auch von den Altären, dem Gesinde, den Kindern, also dem 'Haus' (V. 158-175, 189-195). Dieser Abschied jedoch steht bei Euripides für sich. Alkestis' Schicksal ist, daß sie sich entschloß, sich zu opfern. Ihr Opfer gilt aber nicht dem Haus, dem Gesinde oder den Kindern, sondern dem Gatten. Der Abschied vom Brautgemach also mag wenigstens vordergründig mit diesem ihrem Schicksal in Verbindung stehen. Der Abschied vom 'Haus' tut es nicht." Schwinges Ausführungen sind nur teilweise haltbar. Die Degradierung des Hauses zu einem bloßen "Requisit"213 in der Alkestis steht im Widerspruch zu der Vielschichtigkeit, in der uns der euripideische otKoS hier begegnet. Und besonders Alkestis als Frau und Mutter nimmt, was durchweg im Stück exemplifiziert wird, eine stark hausbezogene Rolle ein. Nicht zu überhören oder zu übersehen ist es, wie sich der Ausspruch des Kindes: oixoµ vaS SE Goi),/ pfrrEp, 52ixokev °Vico; (414 f.), nach und nach bewahrheitet.214 Demgegenüber betont Lesky gerade umgekehrt, die eigentliche Verbundheit mit dem Hause demonstriere nur Alkestis:215 "Das ist ja eben der besondere, von Euripides wohl bewußt angestrebte Effekt jener merkwürdigen Frist zwischen dem Opfergelöbnis und dessen Einlösung, daß wir nun die reife Frau sehen, die von Haus und Kindern scheiden muß. Daß ihr erstes Gebet der Göttin des Herdes gilt, ist allein ein ausreichendes Zeugnis für ihre Hausgebundenheit ... Bei Deianeira aber ist es das Merkwürdige - sagen wir es einmal banal -, daß es mit dieser Hausgebundenheit überhaupt gar nicht stimmt. Sie wohnt ja gar nicht in einem Herakles und ihr gehörenden Hause! v. 39 f.: i LEi 1.äv Ev Tpaxivt äväcyzaToti Uvon nap' Civ8p1 valinicv. Als Herakles den Iphitos erschlug, mußte er, vom Groll des Zeus getroffen, Tiryns verlassen und durch die Knechtschaft bei Omphale büßen. Deianeira aber lebt im Haus eines Fremden, das Gerät, von dem sie so tief bewegt scheidet (v. 905), ist fremdes, ihr geliehenes, im besten Falle geschenktes. Die Sache wird noch schwieriger, wenn Deianeira das Bett im Thalamos des Herakles anredet (v. 920): ri X xil TE Kai vupxpei: denn dieses Gemach ist nie und nimmer ihr Brautgemach, dieses Bett niemals jenes, das sie als Braut bestieg." - Leskys Argumentation ist nicht nur überspitzt (vgl. seine Zusammenfassung, S. 223), sie wird auch dem Stil der Tragiker gerecht nicht gerecht, der solche Ungenauigkeiten in den Stücken zuließ. Den unterschwelligen Vorwurf, Sophokles habe hier Deianeira Worte in den Mund gelegt, die einer Überprüfung nicht standhalten, könnte man nämlich ebensogut an die Adresse des Euripides richten. Vers 249 ruft Alkestis neben Vaterland und -haus ihr Brautlager noch einmal an, diesmal aber nicht dasjenige, von dem sie nach dem Bericht der Dienerin Abschied nahm, sondern das Brautbett der Sage (248 f.):216

Τον πιο εντυπωσιακό παραλληλισμό προσφέρουν φυσικά οι δύο αναφορές αγγελιαφόρων (Τρ. 900 κ.εξ., μεταξ. 158 κ.εξ.), στις οποίες περιγράφονται οι ρυθμίσεις για το πώς η Άλκηστη και η Κιάνειρα αποχαιρετούν τον τόπο της δουλειάς τους. Εκτός από την αναφορά σε οικιακούς βωμούς (τρ. 904, αλκ. 162 και 170), τα μέρη συμφωνούν ότι το γαμήλιο κρεβάτι γίνεται προσιτό αντίστοιχο (τρ. 920-2, αλκ. 176-82). Σε επείγουσες περιπτώσεις το 067tai_to (Tr. 912 f., Alk. 175) είναι το επίκεντρο του τρίτου γεγονότος. Από εκεί, από το κέντρο της παρασκηνιακής εκδήλωσης, το 3otin φέρνει στη σκηνή την είδηση ​​του θανάτου ή της προετοιμασίας για θάνατο. Εφόσον στις αναφορές παίζει ρόλο και ο πληθυσμός των ψείρων (Τρ. 908, Αλκ. 192-5), σημαντικό συγκριτικό υλικό συγκεντρώνεται σε πολύ μικρό χώρο. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει τώρα ένας μεγάλος αριθμός συγκρίσεων και αξιολογήσεων και των δύο τμημάτων κειμένου, στόχος των οποίων ήταν να αποδειχθεί ποια από τις εκδόσεις παρείχε το μοντέλο για το σχεδιασμό των άλλων, αν μπορεί να υποτεθεί μια σχέση εξάρτησης. 21I Το πιο σημαντικό κριτήριο για την αξιολόγηση ενός δραματικού αποσπάσματος πρέπει πάντα να είναι η σύνδεση που υπάρχει μεταξύ αυτού και του δράματος συνολικά. Συγκρίνοντας τις αναφορές του messenger, ο A. Lesky, αφενός, και ο E.R.Ο Schwinge από την άλλη προσπάθησε να το κάνει αυτό, αλλά με αντίθετα αποτελέσματα. Ενώ η παρουσίαση του Schwinge ισχυρίζεται την αναγκαιότητα των λεπτομερειών ως αρχικά σοφοκλέιανων, όπως η αναφορά στο κρεβάτι της νύφης και τα αποχαιρετιστήρια λόγια ή η αμφιταλαντευόμενη, αναποφάσιστη στάση της Deianeira λίγο πριν το θάνατό της, οι δηλώσεις του Lesky πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η ερμηνεία του κάνει τη σκηνή του Ευριπίδειου δράματος να φαίνεται πιο φυσική από ό,τι στον Σοφοκλή, ειδικά όσον αφορά τους στενούς δεσμούς της αποχωρούσας Άλκηστης με το σπίτι της. Ωστόσο, και οι δύο διερμηνείς έκαναν το λάθος να αποδώσουν ελλείψεις στην έκδοση, τις οποίες θεωρούν δευτερεύουσες: Σχετικά με την οικιακή φύση της Δηιάνειρας και της Άλκηστης, η Schwinge ισχυρίζεται:212 «Όπως η αγάπη για τον σύζυγό της, το σπίτι - το ένα εξαρτάται από το άλλο - αποτελεί το κέντρο της ζωής της για τη Δηιάνειρα και έτσι έχει ίσο μερίδιο στη μοίρα της. Αυτό, πέρα ​​από τον αποχαιρετισμό στο... Ο νυφικός θάλαμος, που στέκεται μακριά από το σπίτι, δεν προκαλεί έκπληξη: μόνο τα δύο μαζί αποτελούν το λογικό συμπέρασμα του τραγικού συμβάντος. Όπως ακριβώς η Δηιάνειρα, στην αναφορά του υπηρέτη, η Άλκηστη όχι μόνο αποχαιρετά το νυφικό κρεβάτι, αλλά και τους βωμούς, τους υπηρέτες, τα παιδιά, δηλαδή το «σπίτι» (στ. 158-175, 189-195). Αυτός ο αποχαιρετισμός, όμως, στέκεται από μόνος του στον Ευριπίδη.Η μοίρα της Άλκηστης είναι ότι αποφάσισε να θυσιαστεί. Ωστόσο, η θυσία σου δεν είναι για το σπίτι, τους υπηρέτες ή τα παιδιά, αλλά για τον άντρα. Ο αποχαιρετισμός στη νυφική ​​κάμαρα μπορεί τουλάχιστον επιφανειακά να συνδέεται με αυτή τη μοίρα της. Το να πεις αντίο στο «σπίτι» δεν το κάνει." Οι δηλώσεις του Schwinge είναι μόνο εν μέρει βάσιμες. Η υποβάθμιση του σπιτιού σε ένα απλό "στήριγμα"213 στην Άλκηστη έρχεται σε αντίθεση με την πολυπλοκότητα στην οποία μας συναντά η Ευριπίδεια otKoS εδώ. Και ειδικά Η Άλκηστη ως γυναίκα και μητέρα αναλαμβάνει έναν έντονα οικιακό ρόλο, ο οποίος αποδεικνύεται σε όλο το κομμάτι. Αυτό που δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να αγνοηθεί είναι η ρήση του παιδιού: oixoµ vaS SE Goi),/ pfrrEp, 52ixokev °Vico· ( 414 f. ), σταδιακά έγινε πραγματικότητα.214 Αντίθετα, ο Lesky τονίζει το αντίθετο, ότι η πραγματική σύνδεση με το σπίτι αποδεικνύεται μόνο από την Άλκηστη:215 «Αυτό είναι το ειδικό αποτέλεσμα της παράξενης περιόδου μεταξύ του όρκου της θυσίας και εκείνου που ήταν ο Ευριπίδης. στοχεύοντας συνειδητά στη Λύτρωση που βλέπουμε πλέον την ώριμη γυναίκα που πρέπει να αφήσει το σπίτι και τα παιδιά. Το γεγονός ότι η πρώτη της προσευχή είναι στη Θεά της Εστίας είναι επαρκής απόδειξη ότι είναι περιορισμένη στο σπίτι της...Αλλά με τη Δηιάνειρα το περίεργο - ας το πούμε μπανάλ - είναι ότι αυτή η οικιακή φύση δεν είναι καθόλου αληθινή. Δεν μένει καν σε σπίτι του Ηρακλή και της! v. 39 στ.: i LEi 1.äv Ev Tpaxivt äväcyzaToti Uvon nap' Civ8p1 valinicv. Όταν ο Ηρακλής σκότωσε τον Ίφιτο, χτυπήθηκε από τον θυμό του Δία και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τίρυνθα και να υποστεί υποτέλεια στην Ομφάλη. Όμως η Δηιάνειρα μένει σε ένα ξένο σπίτι Ο εξοπλισμός από τον οποίο αποχωρίστηκε με τόσο βαθιά συγκίνηση (στ. 905) είναι κάποιου άλλου, δανεισμένος από αυτήν ή στην καλύτερη περίπτωση που της δόθηκε. Το θέμα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν η Δηιάνειρα απευθύνεται στο κρεβάτι στον Θάλαμο του Ηρακλή (στ. 920): ri X xil TE Kai vupxpei: γιατί αυτή η κάμαρα δεν είναι ποτέ και ποτέ η νυφική ​​της κάμαρα, αυτό το κρεβάτι δεν είναι ποτέ αυτό στο οποίο ανέβηκε ως νύφη." - Το επιχείρημα του Λέσκυ όχι μόνο είναι υπερβολικό (πρβλ. περίληψη του, σ. 223), δεν αποδίδει επίσης δικαιοσύνη στους Το ύφος των τραγικών, που επέτρεπαν τέτοιες ανακρίβειες στα έργα.Η λεπτή κατηγορία ότι ο Σοφοκλής είχε βάλει στο στόμα της Δηιάνειρας λέξεις που δεν αντέχουν σε εξονυχιστικό έλεγχο θα μπορούσε εξίσου εύκολα να απευθυνθεί στον Ευριπίδη.Στίχος 249, εκτός από την πατρίδα και το σπίτι της, η Άλκηστη αποκαλεί για άλλη μια φορά το νυφικό της κρεβάτι, αλλά αυτή τη φορά όχι αυτό από το οποίο αποχαιρέτησε σύμφωνα με την αναφορά του υπηρέτη, αλλά το νυφικό κρεβάτι του θρύλου (248 στ.):216