544 „unendlich dankbar“, keine pathetische Übertreibung, sondern (so Dale) wahrscheinlich eine gängige Höflichkeitsfloskel aus dem athenischen Alltagsleben. 549 Um die Trennung innerhalb des Hauses auf der Bühne sinnfällig zu machen, könnte man neben dem Haupteingang eine Gästetür annehmen, durch die Herakles das Haus betritt. Doch zwingend ist das nicht, besonders da Admet Angaben dazu gemacht hat, wie die Trennung im Innern möglich ist. Zur Frage von Nebentüren vgl. zu 611. Der Zuschauer, der nach Apollons Ankündigung (65–69) glauben durfte, mit Herakles’ Ankunft sei die Rettung der Alkestis gesichert, muß sich fragen, wie es weitergehen soll, wenn Herakles gar nicht erfährt, daß Alkestis gestorben ist. 551f. Durch die Bedenken des Chores wird Admets Entscheidung als ganz ungewöhnlich hingestellt. Dramaturgisch gesehen steckt darin weniger ein Tadel als ein verstecktes Lob, also Bewunderung für Admets selbstloses Verhalten. Ähnlich reagiert Herakles, als er vom Diener die Wahrheit erfährt (823). 553 „von Haus und Stadt (polis) vertrieben“ klingt fast wie Verbannung (polis kann auch das ganze Staatsgebiet heißen). Man kann von einer Motivverschärfung sprechen; die Wahrung des Gastrechts soll nicht nur als Formsache erscheinen, was sie wäre, wenn Herakles ohne weiteres anderswo unterkommen könnte. In der Schlußszene, als es um die Aufnahme der Fremden geht, sagt Admet übrigens umgekehrt, Herakles habe viele Gastfreunde in Pherai, vgl. zu 1044f. 558 Admet meint, wenn er offen geredet hätte und Herakles deswegen weitergezogen wäre, würden ihm böse Zungen ohne Rücksicht auf die Umstände nachsagen, er habe das Gastrecht verletzt. Er denkt an „Feinde“, die Gelegenheit suchen, ihm zu schaden (vgl. zu 954). Das ist etwas anderes als die ängstliche Rücksichtnahme auf die öffentliche Meinung, die ihm manche Interpreten unterstellt haben.

544 «άπειρα ευγνώμων», όχι μια αξιολύπητη υπερβολή, αλλά (βλ. παραπάνω Dale) μάλλον μια κοινή ευγενική φράση από τα αθηναϊκά καθημερινή ζωή. 549 Για να γίνει φανερός ο χωρισμός μέσα στο σπίτι στη σκηνή Για να το κάνετε αυτό, θα μπορούσατε να υποθέσετε μια πόρτα επισκεπτών δίπλα στην κύρια είσοδο ότι ο Ηρακλής μπαίνει στο σπίτι. Αλλά αυτό δεν είναι υποχρεωτικό, ειδικά εδώ Η Admet έχει παράσχει πληροφορίες σχετικά με το πώς είναι δυνατός ο εσωτερικός διαχωρισμός. Για το ζήτημα των πλαϊνών θυρών, βλέπε 611. Ο θεατής που αφέθηκε να πιστέψει μετά την ανακοίνωση του Απόλλωνα (65–69) με την άφιξη του Ηρακλή η διάσωση της Άλκηστης είναι εξασφαλισμένη, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς: Πώς θα συνεχίσουν τα πράγματα αν ο Ηρακλής δεν μάθει καν ότι η Άλκηστη πέθανε είναι. 551f. Μέσα από τις ανησυχίες της χορωδίας, η απόφαση του Admet γίνεται ολοκληρωμένη ασυνήθιστα τοποθετημένο. Δραματουργικά μιλώντας, είναι λιγότερα Κατηγορία ως κρυφός έπαινος, δηλαδή θαυμασμός για την ανιδιοτελή συμπεριφορά του Admet. Παρόμοια αντιδρά και ο Ηρακλής όταν μαθαίνει την αλήθεια από τον υπηρέτη (823). Το 553 «διωγμένος από σπίτι και πόλη (πόλις)» ακούγεται σχεδόν σαν εξορία (πόλις μπορεί να σημαίνει και ολόκληρη την εθνική επικράτεια).Μπορεί κανείς να ακούσει για όξυνση κινήτρων μιλώ; Η προστασία των δικαιωμάτων των επισκεπτών δεν πρέπει να είναι απλώς τυπική φαίνεται πώς θα ήταν αν ο Ηρακλής μπορούσε να βρει εύκολα κατάλυμα αλλού θα μπορούσε. Στην τελευταία σκηνή, όταν πρόκειται για το καλωσόρισμα των αγνώστων Παρεμπιπτόντως, ο Αντμέτ λέει αντίστροφα, ο Ηρακλής έχει πολλούς καλεσμένους Pherai, βλ. 1044f. 558 Ο Αντμέτ λέει αν είχε μιλήσει ανοιχτά και ο Ηρακλής επομένως Αν είχε προχωρήσει, θα του έρχονταν κακές γλώσσες ανεξάρτητα από τις περιστάσεις ισχυρίζεται ότι παραβίασε τον νόμο περί φιλοξενίας. Σκέφτεται τους «εχθρούς». Αναζητώντας ευκαιρία να τον βλάψει (πρβλ. έως 954). Αυτό είναι διαφορετικό από η φοβερή εκτίμηση για την κοινή γνώμη που του δίνουν κάποιοι έχουν υποθέσει οι καλλιτέχνες.