In der Alkestis (747-860) trifft die oben angeführte Erklärung Leos noch nicht ins Schwarze. Weiter führt die Frage: wie hätte der Chor, wußte er von der Absicht des Herakles, sich nach der Rückkehr des Admetos verhalten müssen? Sollte der Dichter den Chor einfach darüber schweigen lassen, daß der Retter schon am Werke sei? Es war unmöglich; weniger weil es psychologisch unverst!l.ndlich gewesen w!l.re, aber die neue Hoffnung mußte den Chor selbst umstimmen und die Stimmung mußte sich fortpflanzen. Hätte Herakles dem Chor Schweigen gebieten sollen? Euripides hat dies Mittel häufig angewandt, um für den ungehemmten Fortgang der Intrige die leidigeGegenwlll1: des wissenden Chores unwirksam zu machen 1). Hier . war es mcht am Platze. Es hätte nur gewaltsam motiviert werden könn~n, und in der Zeit der Alkestis ist Euripides noch sorgsam auf die Wahrscheinlichkeit der Handlung bedacht"). Wäre aber Admetos nach seiner Rückkehr von der Bestattung über d8:V3o rhaben des Herakles in Kenntnis gesetzt worden: die Klarheit _der Handlung wäre getrübt, die lustige Intrige mit der freudigen _Überraschung am Schluß wäre unmöglich geworden; ~d auf sie gerade hatte es der Dichter abgesehen. Hielt Eurip1des überhaupt an dem Plane fest, im zweiten Teil in tiefer Trau~r einsetzend den glücklichen Umschwung langsam heranzusteigern, so mußte der Chor die Bühne räumen - aus technischen G~den; denn das Publikum, aber allein dieses, mußte bei Zeiten erfahren, daß Herakles auszog, dem Tod sein Opfer abzujagen. Was so gewonnen war, war doppelt gewonnen. Tief bekümmert kehrten Admet und die Choreuten wieder und erst der neue Auftri~ des Herakles, des Soter, bahnte den Umschwung an.

Στην Άλκηστη (747-860) ισχύει η παραπάνω εξήγηση Οι Λέοντες δεν είναι ακόμα στα μαύρα. Η ερώτηση συνεχίζει: πώς θα μπορούσε η χορωδία, αν γνώριζε τις προθέσεις του Ηρακλή, πρέπει να συμπεριφέρονται μετά την επιστροφή του Admetus; Θα πρέπει ο ποιητής απλώς άφησε τη χορωδία να σιωπήσει για το γεγονός ότι η Ο Σωτήρας είναι ήδη στη δουλειά; Ήταν αδύνατο. λιγότερο γιατί Θα ήταν ψυχολογικά ακατανόητο, αλλά το νέο Η Ελπίδα έπρεπε να αλλάξει την ίδια τη χορωδία και τη διάθεση έπρεπε να αναπαραχθεί. Αν ο Ηρακλής είχε σωπάσει τη χορωδία πρέπει να διατάξει; Ο Ευριπίδης χρησιμοποιούσε συχνά αυτή τη μέθοδο, προκειμένου να καταστήσει αναποτελεσματική την ενοχλητική αντίθεση της γνώστης χορωδίας για την απρόσκοπτη πρόοδο της ίντριγκας1). Εδώ . δεν ήταν στη θέση του. Θα είχε μόνο κίνητρα για βία μπορεί να είναι και ο Ευριπίδης είναι ακόμα στην εποχή της Άλκηστης εξετάζοντας προσεκτικά την πιθανότητα της ενέργειας»). Θα ήταν αλλά ο Άδμητος μετά την επιστροφή του από την ταφή τελείωσε d8:V3o ενημερώθηκε από τον Ηρακλή: σαφήνεια _θα ήταν θολωμένη η πλοκή, η αστεία ίντριγκα με το Μια χαρούμενη έκπληξη στο τέλος θα ήταν αδύνατη. ~d ήταν ακριβώς αυτή που είχε στο μυαλό του ο ποιητής.Πραγματοποιήθηκε Ευριπ1δης κόλλησε καθόλου στον μουσαμά, στο δεύτερο μέρος πιο βαθιά Καθώς η λύπη μπαίνει, η χαρούμενη αλλαγή αυξάνεται αργά, Έτσι η χορωδία έπρεπε να καθαρίσει τη σκηνή - για τεχνικούς λόγους G~den; γιατί το κοινό, αλλά μόνο αυτό το κοινό, έπρεπε να είναι εκεί Οι καιροί έμαθαν ότι ο Ηρακλής έβαλε σκοπό να κλέψει το θύμα του από το θάνατο. Ό,τι κερδήθηκε με αυτόν τον τρόπο κερδήθηκε διπλά. Βαθιά στενοχωρημένος Ο Αντμέτ και τα μέλη της χορωδίας επέστρεψαν και μόνο τότε Η νέα εμφάνιση του Ηρακλή, ο Σώτερ, ξεκίνησε την αλλαγή.